...czyli Zosia uczy się pływać :D tak, tak to niewątpliwie moja krew! Zośka w wodzie jest w swoim żywiole. Pół godziny zajęć minęło błyskawicznie, w ogólnym zaaferowaniu, chlapaniu, śmiechu i podskakiwaniu. I choć cała wyprawa była wyzwaniem logistycznym, to już od pierwszej minuty w wodzie wiedzieliśmy, że warto!

W szatni Zosia rozglądała się ciekawie, pieluszkę pływajkę zaakceptowała bez problemu, po czym przyszła kolej na prysznic - a tego się obawiałam. Na szczęście całkiem niesłusznie :) Z braku zdjęć pokuszę się o opis...
Pod prysznic weszłyśmy tak, by woda leciała początkowo tylko na mnie, a po chwili wsunęłam i Małą. Po pierwszych kropelkach Zosia wzdrygnęła się zaskoczona, i z lekka oniemiała, mniej więcej tak:

źródło TU

Główka chodziła jej na wszystkie strony, po czym zlokalizowała widać źródło kropelek, bo podniosła główkę prosto w strumień wody. I wbrew wszelkiej logice, nie odwróciła główki, nie parsknęła, nie zamknęła nawet ocząt... Wyglądała o tak (tylko bez parasola - i wąsów, ma się rozumieć;)):

źródło TU

Rozanielone dziecię owinęłam ręczniczkiem, po czym ubrałam w szlafroczek i czekałyśmy na wejście do wody :) A ile wrażeń dostarczyło już samo czekanie! No bo tyle głosów i ludzi wokoło, i dzieci tyle~!

W wodzie to już w ogóle czyste szaleństwo było.
Zajęcia prowadzone są bardzo fajnie, w dodatku naprawdę intensywnie - do tego stopnia, że Zosia już pod koniec zjadała swego kciuka z potrzeby snu. I zasnęła snem kamiennym jak tylko wyszłyśmy spod prysznica, zwinięta w ręczniku w ramionach tatusia (gdzie miała jedynie poczekać aż ja się ubiorę, co w wielkim biegu trwało jakieś 5 minut). Ubieranie śpiącego brzdąca było kolejnym wyzwaniem - brzdąc z resztą przebudził się na chwilę, by przypomnieć matuli, że po takim wysiłku niewiarygodnie chce się jeść! Po chwyceniu piersi i wciągnięciu mniej więcej podwójnej standardowej dawki mleka powróciła do błogiego stanu snu... A mi zostało wtedy TYLKO
w totalnym rozgardiaszu (kolejne grupy "kursantów" się przewijały) pozbierać 4 ręczniki, ogarnąć swoje rzeczy, spakować obie torby, dziecię zapakować w fotelik i ruszyć do szatni by wsunąć chrapiące błogo maleństwo w kombinezon... Oczywiście o wysuszeniu głowy własnej zapominając. Zosiny tatuś był mało osiągalny, bo w ferworze fotografowania basenowych zmagań swoich kobiet dał się ochlapać porządnie wodą, toteż zniknął mi w męskiej szatni i próbował się dosuszyć (a jak wiadomo jeansy nie schną za szybko ;)).
Ale udało się nam wyruszyć w drogę powrotną - i nawet w domu mieć trochę czasu dla siebie, bo Zosia spała naprawdę długo, jak na dzienną drzemkę :)